Sabaha karşı gerçekleşen depremin şiddetini, günün ilk ışıklarında kimse anlayamadı. Zaman geçmeye başlayınca vahim bir tablo ortaya çıktı. Hepimiz saatlerin ilerlemesiyle korku ve panik içinde ekranlara odaklandık. Ne yazık ki günlerce izlediğimiz görüntüler bizi çok daha derinden üzdü. Tabii sadece üzülmenin dışında yaralara merhem olmak için neler yapabileceğimizi de düşündük. Yapılan yardım kampanyalarına destek olmak için çekmecemizdeki iki çift çoraptan birini, deprem bölgesine bağışladık. Evimizdeki sobayı, afet bölgesine gönderdik. Öğrenciler ceplerindeki harçları, depremzede kardeşlerine iletirken, minikler giymedikleri kazakları, hırkaları bir araya toplayıp yaşıtlarına yolladı. Adeta kenetlendik. Acımıza tutunarak, acımız, canımız daha fazla yanmasın diye el ele verdik.
10 ili sarsan depremin ardından uykusuzca, canhıraş bir şekilde ağladık, ağladık. Fakat biliyoruz ki, Türk milleti büyük felaketleri birlik ve beraberlik içinde aşar, milletimiz yan yana omuz omuza olmasıyla örnektir.
Yaşanan depremler, doğal afetler, seller, büyük yıkıma yol açan tüm felaketlerin sonucunda ayağa kalkacağımız günlerin yakında olduğunu hissediyorum.
Türk edebiyatının çınarlarından Tevfik Fikret, 1898 yılında Balıkesir’de yaşanan deprem için, kaleme aldığı şiir ile yazıma son veriyorum.
Verin Zavallılara
Depremde yıkılmış bir köy… Şu yanda bir çatının
Çürük direkleri dehşetle fırlamış, ötede
Çamur yığıntısına benzeyen bir zemin katının
Yıkık temelleri gözüküyor, uzakta bir ev
Yere doğru eğilmiş, hemen yıkılıp gidecek
Önünde bir kadın…Of artık istemem görmek!
Bu levha yüreğimin çarpması içinse yeter.
Yorumlar kapalı.