Ahsen Demircioğlu- Dünyayı ‘biz’ ve ‘ötekiler’ olarak kavrayanların, kendisi gibi olmadığını düşünerek yarattıkları yapay dünyadan itilen çocukların coğrafyası…
Öteki görülen, dışlanan ve hayallerini bırakanların mahallesi Tepecik dosyamızın ikinci hikayesi Engin Demirkol…
Henüz çocuk yaştayken verdiği var olma mücadelesinde tişörtü tel örgülere takılmış bir çocuk. Başarı merdivenlerini alın teri ve yeteneğiyle aşmaya çalışırken çevresi tarafından roman olduğu için dışlanmış biri. Gerçek bir hayat hikayesi…
Demirkol, içindeki ateşi hiçbir zaman söndürmedi. Her zorluğun üstesinden gelmeye devam etti ve hayatını değiştirmek için çabaladı.
Bir sözle yaşamı bir anda değişen, belki de başarılı bir futbolcu olacakken her şeyi yarıda bırakan ve içine kor gibi oturan ‘O çingene niye 10 numarayı giyiyor’ cümlesini hala ilk günkü etkisiyle hissedip, gözyaşlarına mani olamayan Engin Demirkol, hikayesinin ilk bölümünü şöyle anlattı:
İlkokula gidiyordum. 9-10 yaşlarında futbolu çok seviyordum. O zaman altyapıda Toros’taydım. Yaklaşık 11-12 yaşına kadar oradaydım. İlkokulu bitirdim, ortaokula gideyim-gitmeyeyim, babamın yanında çalışmam da lazımdı. Babam tek başına çalışıyordu, kadın ayakkabı imalatında. İki tane kız kardeşim vardı. Annem, ‘gitsin okusun’, babam ‘yanıma gelsin’ derken git-geller yaşadık. Başladık ortaokula ama bugünkü gibi bizim dönemimizde devletin hiçbir katkısı yoktu. Kitap desteği gibi mesela… Okula giderken ya matematik kitabım eksikti ya da aylık dergiler almamız gerekirdi, alamazdım, dergim yoktu. Çalışmam için yan taraftaki arkadaşım bitirecekti, ondan alacaktım sonra ben yapacaktım. Sıkıntılı süreçlerden geçtik.
BAŞARISI KEŞFEDİLDİ
Evin haline baktığım zaman babamın yanında çalışmam gerekiyordu. Ortaokul ikiye kadar gittim, bırakmak zorunda kaldım. O yaştan sonra hem çalışıp hem de futbola adapte olmaya başladım. Bir süre sonra TorosgücüSpor Kulübü’nden bir alt mahalleye geçtim. 14- 15 yaşında, Kaleçamlık’a gittim. Akşam 7’ye kadar babamın yanında çalışıyor, sonra da işten çıkar çıkmaz idmana gidiyordum. 16-17 yaşlarıma geldiğimde maçtayken kravatlı bir abi geldi. O gün de Allah var çok iyi top oynamıştım. Hocam bana ‘Seni takip edenler var, sen yan tarafa geç. Ben sana haber vereceğim’ dedi. Meğer o gelenler Karşıyaka Spor Kulübü’ndenmiş.
Bir hafta geçti babamla beni kulüp başkanı çağırdı. Orada bir pozitif ayrımcılık yaşadım. Gittiğimde Karşıyaka tesislerinde bir yönetici vardı. Bizim mahalledeki konjonktürü bilince dedi ki ‘gerçekten Engin’in durumu iyi’. Karşıyaka’da başladım. Yönetimden Cihan abi, ‘Engin sen evine gitme, tesislerde kal. Biz seni buradan okula da gönderelim’ dedi.
Yorumlar kapalı.