Geçen aydı, sosyal medyada dolaşırken, bir fotoğraf karesine denk geldim. İlk bakışta güzel yağmurlu bir şehrin karesi gibi görünse de, beraberinde okuduğum bir sözle birlikte zihnimde sarsıntı etkisi yarattı. O ana kadar sağlamlığına zaten şüphe duyduğum inancım, kumdan kaleler gibi yerle bir oldu. Toprağa kök saldığını düşündüğüm fikirler, havada süzülen yapraklarmış gibi savrulmaya başladı.
Bu sarsıntı daha önce yaşadığım acıya benzer olsa da, ardından büyük bir şaşkınlık (zihnime) ve bocalama hali yaşadım. Elimde kalan, kökleri dışarıda kalmış bir inançtı. Israrla dallarını tekrar toprağa gömmeye çalışsam da, eski haline asla dönemeyeceğini biliyordum.
Artık önümde iki yol ayrımı vardı: Ya eski inançlarıma tutunmaya çalışacaktım ya da bu yıkıntılar arasından yeni bir gerçeklik inşa etmeye başlayacaktım.
Elbet kolay olmadı…
Tıpkı bir kelebeğin kozasından çıkışı gibi zorlu ve sancılı olsa da, sonunda saflığa ve özgürlüğe kavuşmamı sağlayacak olan aydınlık yolu seçtim.
Bu yola gelmek için epey yanlış yollara saptığımı fark ettim ve her yanlış yol bu yola gelme sürecimi uzatmıştı.
Ama onu da kabul ettim…
Ve kabul etmeliyiz…
İnançlarımızın her zaman doğru olmayabileceğini, hatalara ve yanılgılara açık olmanın insanlığın bir parçası olduğunu.
Hayat bir değişim ve dönüşüm süreci ise her şeyin bir akış halinde olduğunu.
Bir fotoğraf karesinin bile her şeyi değiştirebileceğini, inançlarımızı sarsabileceğini ve labirentlerimizi yıkabileceğini.
Her an yeni bir şey öğrenmeye açık olmanın, değişimden korkmamanın üst insana giden bir basamak olduğunu.
Tekrar başlayıp, yıkıntılardan daha güçlü bir şekilde kalkmanın ve yeni bir dünya inşa etmenin mümkün olduğunu.
Kökü olmayan inançları kazık çakarak ona bağlamaya çalışmak kendi benliğine saygı duymamak olurdu. Ben de ipi çözdüm kazığı çıkardım.
Sorarım size;
Dünyaya kazık çakmayacaksak inançlara niçin kazık çakalım..
Yorumlar kapalı.