Yorgun bir mesai gününün ardından arkadaşlarımla metroya doğru yürürken, geçmişin neşe dolu anılarını ve geleceğe dair umutlarımızı paylaşarak keyifli bir sohbetin içindeydik. Tam köşeden dönerken, birden bire üzerime doğru hızla gelen bir motor bir anda her şeyi alt üst etmeye hazır gibiydi. O an ne olduğunu tam olarak kavrayamadan donakaldım, zihnim adeta durmuş gibiydi. Birkaç saniye sonra kendime geldiğimde ise aklıma tek bir soru takıldı: Acaba bir saniye önce o kaza yaşansaydı, bir saniye sonrası ne öneme sahip olacaktı?
Hayatım boyunca yaptığım gibi, bir kez daha kendimle hesaplaşmaya başladım. Daima değerlerimi hayatımın merkezine koymaya çalışan ben, ne kadar çabaladığımı ama hayatımdan alabildiğim şeylerin ne kadar az olduğunu fark ettim. Son zamanlarda zaten biraz kırılganlaşmıştım.
Anladım ki, insan bir saniyede bile kolayca kırılabiliyor ve toparlanması da oldukça zor olabiliyor. Zaman geri dönmez, geçmişi değiştiremeyiz. Kötü insanlar her yerde var, tıpkı iyi insanlar gibi…
Geleceğe dair umutlarım ve hayallerim hala canlı, hatta daha da canlanmalı. Her saniyeyi sevgi ve şükranla doldurmayı seçiyorum. Hayatın sunduğu her güzelliğin tadını çıkarmaya, sevdiklerime daha fazla zaman ayırmaya ve hak ettiğim her şeyi hayattan talep etmeye daha da kararlıyım.
Ve bu deneyim bana, hayattaki en önemli şeyin sadece kendimize değil, topluma da katkıda bulunmak olduğunu ve bunun bilincinde olduğumu ama yavaş ilerlediğimi tekrar hatırlattı. Hepimiz bu dünyada, kalplerde, evrende bir iz bırakabilmeliyiz, güzel izler ya da güzel izlere neden olacak güzel adımlar…
Durun daha öyle kolay değil, sağlam bir iz bırakmadan ayrılmaya niyetim yok buradan…
Sevgilerimle
Yorumlar kapalı.