Hiç kimseye kızgınlık duymadan yaşamak, Yaradan’ın bize sunduğu en büyük armağanlardan biri sanırım. Birbirimize karşı beslediğimiz sevgi ve saygı ile, yarışa girmeden, sahip olma hırsına kapılmadan ilerliyoruz bu hayatta. Ortak bir amaç etrafında birleşmiş, maddiyattan çok öte, kalıcı değerler biriktiriyoruz. Ama tüm biriktirdiğimiz değerlerin paylaşıldıkça arttığını da biliyoruz.
Umut dolu kalplerimizle, tüm sevgimizi savuruyoruz şu yerküreye. Karşılık beklemeden iyilik tohumları ekiyoruz. Bazen bu tohumlar yeşermeyebiliyor, o zamanlar da gülümseyerek yolumuza devam ediyoruz.
Dünya rengarenk bir tabloysa, biz o tablodaki en sessiz renkleriz belki de. Usulca boyuyoruz kalpleri sırf ümidi yeşertelim diye.
Kara kedi de bizden üstelik, şu kesilmek için bekleyen yaşlı ağaç da…
Her yerdeyiz, karıncanın taşıdığı çiğdem kabuğunda, serçenin kanatlarında düşen bir tüyde, rüzgarın sesinde bir annenin parmak izlerinde…
Biz kim miyiz?
İnanın bilmiyoruz ama yine de birbirimizi gözlerimizden tanıyoruz. Yolda, market sırasında, tramvayda. Hiç konuşmadan birbirimize selam veriyoruz ruhlarımızla. Aynı sevgiyi, aynı umudu, aynı ışığı paylaşıyoruz sadece.
Belki de biz, bu dünyanın kayıp masal kahramanlarıyız. Varlığı yaşatan ama hiç var olmamış olan…
Yorumlar kapalı.