İlişkilerde beklenti, sevginin gölgesinde kalabilen bir unsurdur. Sevgi, karşılıksız verme arzusuyken, beklenti ise karşılıkta bir şeyler alma arzusudur. Bu iki kavram birbiriyle çeliştiği için, beklentilerin hakim olduğu bir ilişkide saf sevginin varlığından bahsetmek zordur.
Misal yeni doğum yapmış bir anne, çocuğundan bir şey beklemeden onu besler. Annenin amacı, çocuğunu sağlıklı bir şekilde büyütmektir. Bir hayvanı sahiplenen kişi, ondan bir şey beklemeden onu sever. Hayvanın et veya süt vermesi önemli değildir. Kişi, hayvana bakmaktan ve onunla vakit geçirmekten keyif aldığı için bunu yapar. Ya da yürümekte zorluk çeken bir insanın koluna giren kişi, ondan bir şey beklemeden ona yardım eder. Bu kişinin kendisine mutluluk verir.
Çevremde hayatının baharına yeni başlayan epey genç var ve hep şunu söylüyorum; kendinizi sevdirmek için kendinizden bir şey vermek zorunda değilsiniz. Böyle hissettiğiniz yerlerde sevgi değil çarşamba pazarı olduğunu unutmayın… Yine de orada durmakta ısrar ediyorsanız aklınızın vicdanınızı temize çıkarmak için çeşitli nedenler sunmasına izin vermeyin. Bulunduğunuz durumu görün ki sonuçları sizi üzmesin…
Sevgi, gönlün içinden akıp gelen bir ırmaktır. Beklenti ise ırmağın başında oltayla beklemekten başka nedir ki…
Ayrıca…
Gerçek sevgi çok sessizdir, parmak uçlarıyla yürütür insanı, çünkü o özel Tanrısal bir boyutta yaşanır. Diğer türlüsü kendini ispat ve arayış çabasıdır, ki bu da nahoş görüntü verir…
Yorumlar kapalı.