Gençlerimizin yaşlılara karşı davranışları ve hareketleri nasıl olmalı, bu konuyu her zaman düşünüyorum. Ve bu davranışın bir formülü var mı acaba? diye bu soruyu kendime sorarım. Düşündüğüm için, yaşlılara karşı saygılı ve merhametli davranmaya gayret gösteririm.
Yaşlı dediğinde rahmetli annemi hatırlıyorum. Her gün bir az değişiyordu annem. Çok sevdiği şeylerden vazgeçmeye başlamıştı. Az yer, az konuşur, az güler, az hareket ederdi. Sanki yaşlandıkça eski hali gibi değildi. Buna çok üzülürdüm ve bazen kızardım. “Annem, niye böyle yapıyorsun?” derdim. O zaman annemin üzgün gözündeki "o bakış" aradan yıllar geçse de gözlerimin önünden geçmez. Çaresizlikti bu bakışın adı. Çaresiz olmak çok zordur.
Gençlerimiz bunu düşünse ve bu bakışı yaşlılarımızın üzgün gözlerinde yakalayabilse, her yaşılıyı doğmuş annesi, babası gibi görse, yaşlılara karşı saygılı davranırlardı. Otobüslerde, metrolarda ayakta duran, yaşlılığın farkına varmadan ağır çantalarını taşıyan yaşlıların çaresiz bakışları insanın kalbini ağrıdır. Ama bu tabloyu görmemeye gayret gösteren gençlerimize hayret ediyorum. Aslında düşünüyorum ki, eğer bu gençler yaptığı hareketlerin kötü olduğunu anlamasa, başını aşağı salıp gözlerini yaşlılardan gizletmezler. Demek ki, farkındalar. Farkında olmak, gençlerimizin düşünme ve görme duygusunun kaybolmaması ve vicdan terazisinin çalıştığının göstergesidir.
Gençlerimiz etrafta başveren her şeyi değerlendirerek hareket etmeli. Başını aşağı salarak görmemezlikten gelmek, gençlerimize yakışmaz.
Yaşlılara hürmet ve saygı göstererek onların gönüllerini ve dualarını almak, her birimizin insanlık borcudur. Hem de unutmayalım ki bir gün, bu yaşlılığın tadını hepimiz de tadacağız. Ona göre hareket etmeliyiz. “Ne tokken, aşina o çıkar kaşığına” misali. Bir de unutmamalıyız ki, merhamet ve sevgi, dünyayı her türlü kötülükten kurtaracaktır. O yüzden her birimiz dünyayı kurtaralım. Yaşlılara saygı ve anlayış gösterelim. Bu, aynı zamanda her birimizin insanlık borcudur.
