İnsan, yalnızlıktan kurtulmak isterken pek çok yanlış yapabilir. Mesela, yeterince tanımadan hayatına yanlış bir insan alabilir. Yalnız kalmak istemezken, bu kişi hayatının çekilmez bir hale gelmesine sebep olabilir. Oysa asıl mesele yalnızlıktan kurtulmak değil, yalnızlığı sevmek, ona alışmak ve bazen yalnızlığın insana huzur veren bir yanının da olduğunu bilmektir.
Bu şekilde düşünürsek, yalnızlığı bir sorun olarak değil, bir yaşam biçimi olarak algılar ve belki de kalabalıklar içinde yapabileceğimiz hataların önüne geçmiş oluruz. Bazen insanın en iyi sırdaşı dört duvar olur. Bazen insanlardan kaçar, bir kediye, küçük bir köpeğe ya da bir kuşa yüreğini açar, hayatını onlarla paylaşir.
Öyle bir dünya da yaşıyoruz ki, insan insana güvenemez, inanamaz, hatta korkar hale gelmiş. Bu nedenle birçok kişi hayatına başka bir insanı almazken, evini ve hayatını hayvanlarla paylaşmayı tercih eder olmuş. Sosyal medyanın da bu durum üzerinde büyük etkisi vardır. İnsanlar kendilerine ait sanal bir dünya yaratmış ve bu dünyada normal hayattan kopuk bir yaşam sürmeye başlamışlardır.
Aslında her insan, kendisini anlayan, düşüncelerine saygı duyan, farklılıklarını değil ortak yönlerini öne çıkararak mutlu olmaya çalışan, sevinçlerinde yanında olan, üzüldüğünde destek veren, hayatı daha güzel bir hale getirmek için el ele veren birini ister. Ancak, böyle birini bulmak çok zordur, hele ki bu zamanda.
Belki de hayatımıza almak istediğimiz insandan çok şey beklediğimiz için böyle oluyor. Çünkü insanoğlunda sahiplenme içgüdüsü vardır. Birinin hayatına girdiğinde, onun sahibiymiş gibi davranmaya başlar. Karşısındaki kişiyi değiştirmeye, ona hükmetmeye çalışr. Oysa insanı değiştirmek kolay değildir. Hele belli bir yaşa gelmiş, karakteri oturmuş kişileri değiştirmek neredeyse imkânsızdır.
İnsanları olduğu gibi kabul etmek gerek. Eğer birinin hayatımızda bir yeri olsun istiyorsak, onu olduğu gibi sevmeliyiz. Yoksa, yalnızlık kötü bir beraberlikten kat ve kat daha güzeldir.
