Yemek yapmak, sadece malzemeleri bir araya getirmekten ibaret değildir; aslında bir tür sanattır. Bir tabak yemek, onunla uğraşan kişinin ruhunu, emeğini ve sevgisini içinde barındırır. Birçok kişi, yemeklerin sadece tariflere ve doğru malzemelere bağlı olarak başarılı olacağını düşünür. Ancak, yemeklerin gerçekte lezzetini belirleyen unsurlardan biri, o yemeği hazırlayan kişinin "el lezzetidir." Bu, kelimelerle anlatılamayan, ancak her lokmada hissedilen bir özellik, bir mutfak büyüsüdür.
"El lezzeti," yemekleri sadece bir tarifin ötesine taşıyan bir yetenek, bir duygu halidir. Birçok aşçı, bu lezzeti tarif etmekte zorlanır, çünkü o, teknik bilgi ve malzeme bilgisi kadar, kişisel dokunuşlarla şekillenen bir özelliktir. El lezzeti, yemeklere özgün bir tat, derinlik ve fark yaratır. Aynı malzemeleri kullanan birden fazla kişi, aynı yemeği yapsa bile sonuçlar farklı olabilir. Bunun sebebi, mutfakta geçirilen zaman, kişisel alışkanlıklar, dikkat ve sevgidir.
Birçok ailede, yemekler sadece karın doyurmak için değil, aynı zamanda insanlar arasındaki bağları güçlendirmek için de yapılır. Bir annenin, bir babanın, bir büyükannenin yaptığı yemeklerin, çoğu zaman hiçbir restoranın sunamayacağı bir lezzeti vardır. O yemek, yalnızca malzemelerinin birleşiminden doğmaz; o yemeğe eklenen sevgi ve sabır da onun tadını oluşturur. Bir yemek hazırlanırken, zamanın nasıl geçtiğini fark etmezsiniz. Her adımda, yemeklere kattığınız o hissiyat, neşeniz, ruh haliniz, hatta düşünceleriniz, yemeğin tadında kendini gösterir.
Her mutfağın bir ruhu vardır. Bir kişi, yemek yapmayı sadece yemek pişirmek olarak değil, aynı zamanda kişisel bir ifade biçimi olarak görürse, bu tutku yemeğe aktarılır. El lezzeti, sadece doğru malzeme kullanmakla sınırlı kalmaz; kişinin yemek yapma biçimi, şekli, kullanılan baharatlar ve pişirme süreleri de bu lezzeti etkiler. Kimi aşçılar, yemek yaparken içsel bir huzur bulur; o an, bir meditasyon gibidir. İçten gelen bir mutlulukla yapılan yemek, kimseye tarif edilemeyecek bir tat sunar. O yemek, sadece bir tabak değil, bir öyküdür, bir paylaşımın aracıdır.
El lezzeti, yalnızca bir fiziksel beceri değil, aynı zamanda bir duygu durumudur. Yemek yaparken mutlu, huzurlu veya sevgi dolu hissetmek, bu duygular yemeğe aktarılır. El lezzetinin bir diğer yönü de, yemeklerin içinde bir kişinin geçmişini, anılarını ve kültürünü taşımasıdır. İnsanlar genellikle, o yemekleri yapan kişinin geçmişini, hikayelerini ve hangi malzemelerle yemek yaptığını merak ederler. Bu, yemeklerin birer "miras" haline gelmesinin nedenlerinden biridir.
El lezzeti, yemekleri sadece bir öğün değil, bir deneyime dönüştürür. İyi bir yemek, sadece karın doyurmakla kalmaz, aynı zamanda bir araya getirir, rahatlatır ve insanlar arasında bir bağ kurar. Yemekler, sevgiyle hazırlandığında gerçek lezzetini bulur. O yüzden yemek yaparken, malzemelerin ötesinde, bir yemeğin en önemli bileşeni, onu yapan kişinin kalbidir. Gerçek tat, o kalpten çıkar ve herkesin damağında bir iz bırakır.
Yemek yapmanın, sadece bir tarif uygulamaktan ibaret olmadığını hatırlamak, mutfağın gerçekte ne kadar büyülü bir alan olduğunu anlamamıza yardımcı olur. El lezzeti, her zaman tariflere ve ölçülere sığmaz; o, mutfağın en derin, en anlamlı sırrıdır.
