Hayatımız boyunca inişler ve çıkışlar yaşadık. Bazen omuzlarımız çökmüş, bir köşede oturup umutsuzluğa kapılmış hissettik. Yaşadığımız olaylara sadece bireysel bir bakış açısıyla yaklaşsaydık, belki de hepimiz o şekilde yaşamaya devam ederdik.
Lakin;
Hayat sadece “ben”den ibaret değil. Birçok olay, bireysel benliğimizi aşan bir güç ve anlam taşıyor.
Misal bir anne/baba kendi acılarıyla boğuşurken bile, çocuklarının karnını doyurmak için para kazanmak, pazara gitmek ve yemek hazırlamak için tüm gücünü toplar. Bu fedakarlık, “ben” kavramının ötesine geçerek sevgi, şefkat ve sorumluluk duygusunun somut bir örneğidir.
Aile toplumun en küçük birimi olarak kabul edilir. Aslında o anne/baba çocuk için çabaladığı kadar güvenilir huzur dolu bir toplum yaratmak için de çabalamış olur.
Daha önce de söylediğim gibi;
Bireysel çıkarları düşünen önüne düşen her taşa takılır, toplumsal çıkarları düşünen onları toplar ve taştan bir kule örer…
