‘Devletin unuttuğu mahalle’ olarak tanımlanıyor, gençlerin uyuşturucu etkisiyle güldüğü iddia ediliyor. Sadece erkeklerin değil, kadınların da uyuşturucuya bulaştığı belirtiliyor. Kullanım yaşının düştüğüne de dikkat çekiliyor.
kucukmenderes.com.tr’den Ahsen Demircioğlu’nun haberine göre, İzmir’in merkezi sayılan, Konak ilçesinin de tam ortasında olan Tepecik’te yaşayan Romanlar, dışlanmaktan, iş bulamamaktan dert yanıyor, ‘Romanız diye erteleniyoruz’ diyor.
Mahallenin en önemli sorununun 15-16 yaşındaki çocukların evlilikleri ve uyuşturucu olduğuna dikkat çekiyorlar, anne ve babalar ise seslerinin duyulmasını istiyor.
Aynı mahallede yaşamlarını sürdüren bazı gençler ise dert yanılan duruma düşmemek için kendisine sunulan imkanları değerlendiriyor. Sanatsal aktivitelere katılıyor. 10 ayda öğrendiklerini sergiliyor. Kendilerine imkan tanındığında neleri başaracaklarını ortaya koyuyor, yaptıklarıyla ayakta alkışlanıyor.
Yaşları 10 ile 15 arasında değişen çocuklar, Konak Belediyesi’nin Tepecik’teki Roman Kültür Merkezi Drama Atölyesi’nde tiyatro eğitimi aldılar. Canla başla çalışıp, gecelerini gündüze kattılar. Turgut Özakman’ın ‘Ah Şu Gençler’ isimli oyununa hazırlandılar.
AYAKTA ALKIŞLANDILAR
Selahattin Akçiçek Kültür Merkezi’nde sahne aldılar. Oyunu sergilediler. Herkesi duygulandırdılar, ayakta alkışlandılar.
Konak Belediyesi Tepecik Roman Merkezi’nde drama eğitmeni olarak görevli Bade Balkanlı, Eskişehir şehir tiyatroları, Ankara Devlet tiyatrolarında uzun yıllar sözleşmeli oyunculuk yapmış bir oyuncu. İzmir’e geri döndükten sonra kendisini sahnede tutmak yerine eğitimci olmaya karar vermiş.
O VİDEOYU GÖRÜNCE
Balkanlı, “Hayatına dokunulması zor çocuklarla çalışmak istedim. Özel tercihim bu şekildeydi. Şehir içinde özel dersler alabilen, okullarında şan dersi ve tiyatro dersi alabilen çocuklara değil, bu eğitimlere daha zor ulaşan çocukların hayatına dokunmak istedim ve bu sebeple kültür merkezimize görevlendirildim” diye ifade ediyor.
Göreve başladığı dönemlerde çevresinin kısa sürede işi bırakacağını iddia ettiğini dile getiren Balkanlı, “Benden önceki öğretmenlerimiz burayı bir günde, bir haftada veya hiç gelmeyerek Tepecik’in tehlikeli olduğunu düşünmüşler, kendi tercihleridir. Çocuklarımız bir videoyla halk eğitime bir mesaj gönderiyorlar. ‘Biz drama öğretmeni istiyoruz’ diye, o videoyu gördüğümde ben gidiyorum dedim ve buraya geldim yaklaşık 10-11 aydır burada görev yapıyorum” diyor.
DRAMA VE HAYAT DERSİ
Eğitime başladıkları dönemde çocukların yaşam biçimlerindeki düzensizliğe dikkat çeken Bade Balkanlı şunları dile getirdi:
“İlk önce çocukların düzenleri çok farklıydı. Uyku saatleri, okul zamanı da olsa öğlen 10- 12 uyanıyorlardı. Gece üçte dörtte yatıyorlardı, çünkü aileleri bu şekilde yaşıyor. Yaşam tarzları biraz farklıydı, ilk dikkatimizi çeken bu oldu. 1-2 hafta sonra düzenli olarak sabah 10- 11’de aileleri uyurken burada olmaya başladılar. Drama dersi adı altında birbirimizi tanıdık. Yeri geldi psikolojik olarak, yeri geldi cinsel yönelimlerle ilgili sosyal medyada gördüğü şeyleri sordular, yeri geldi bu mahallenin dışında nasıl bir hayat olduğunu sordular. Dramayla hayat dersi birlikte yürüdü.”
EV GİBİ GÖRDÜLER
Bade Balkanlı, drama dersleriyle birlikte tiyatro serüvenleri başlayan çocukların gelişim sürecini şu şekilde anlatıyor:
“Artikülasyonlarıyla birlikte diksiyonları düzelmeye başladı. Ve buraya bir ev gibi gelmeye başladılar. Ben de bir evden çıkıp bir eve geldim. Çok fazla çocuğu olan bir anne gibi hissettim. Eğitimlerimizin sonuna doğru yaklaştığımızda bir tiyatronun ortaya çıktığını fark ettik. Daha önce de çalıştırmıştım. Turgut Özakman’ın ‘Ah Şu Gençler’. Tam yaşlarına uygun ve ergenlik sorunlarıyla ilgili bir oyun. Diğer çocukların da nerede olursa olsun aynı sorunları yaşadığını fark ettiler ve çok oyunu benimsediler.”
Eğitim süreci içinde öğrencilerin farklı bir bakış açısı kazanarak farklı bir dünyanın olduğunu keşfettiklerini, mahallenin dışına çıkarak bir öğrencisinin öğrencilerinden sağlık meslek lisesi kazandığını bir öğrencisinin de Karataş Lisesi’ni kazandığını dile getiren Balkanlı, her öğrencisiyle gurur duyduğunun da altını çiziyor.
“HEPSİNİ KURTARAMASAM DA…”
Dikiş kursuna giden anneler ile birlik olup belediyeden edindikleri kumaşlarla çocuklar için kostümler diktiklerini ifade eden Balkanlı, çocukların hayallerini anlattı.
Seneye Romeo ve Juliet’ten esinlenerek ‘Ramo ve Jale’ oyununu planladıklarını belirten Balkanlı, “Okuldan çıktıkları zaman buraya gelsinler, burada rahatlasınlar, mutlu olsunlar ama aynı zaman da sanat da olsun. Dışarda olmak yerine buraya gelsinler. Biz burada sadece tiyatro eğitimi için de toplanmıyoruz. Sadece onların isteğiyle enstrüman da çalıyoruz, şarkılar da söylüyoruz, bahçeyi de hep birlikte temizliyoruz. Görevim devam ettiği sürece çocuklarımın büyüdüğünü, meslek sahibi olduklarını görmek istiyorum. İleride bir gün çıkıp bir tanesinin bile olsa ‘evet bu oyunculuk mesleğini roman mahallesinde edindim. Halk eğitimin yönlendirdiği bir hocayla tiyatroyla tanıştım, ama şu an ben bunu meslek olarak yapıyorum’ demesini istiyorum. Denizyıldızı misali, hepsini kurtaramasam da bir tanesine bile dokunmak bana yetecek” dedi.
“GÖRÜNMEYEN TEL ÖRGÜLER”
Çocukların toplumsal hayata daha fazla uyum sağlamalarının önemine değinen Balkanlı, “Belediyemiz çok güzel bir yer tahsis etti. Daha onlara uygun armut koltuklarımız olsa mesela. Özel tiyatrolara bütçelerimiz yetmiyor. Keşke daha fazla tiyatro izletebilsem. Provaya Selehattin Akçiçek sahnesine gittiğimizde kızlarımdan bir tanesi Varyant’tan aşağı bakarak ‘hocam deniz gözüküyor’ dedi. Doğma büyüme Tepecikli bu çocuk. Yutkunmaktan cevap veremedim ona. Keşke fırsatım olsa da onları daha çok gezdirebilsem. Sadece dramayla da ilgili değil, başka yerlere de götürebilsem. Bu mahallenin dışına çıktıklarında ne yapacaklarını bilmiyorlar. Sanki görünmeyen tel örgüler var gibi. Buradaki hırçınlıklarının sebebi bir yerde kapalı kaldıkları için, dışarı çıktıklarında kabul görmeyeceklerini düşündükleri için. Ötekiler dediğimiz insanlar öteki değil biziz. Ve bu mahalledeki insanlar kilometrelerce uzaktan gelmiş göçmenler değil İzmir var olduğundan beri burada yaşayan insanlar. Biz birbirimize yabancı değiliz. Sadece Hıdırellez’de bu mahalleye gelip eğlenip ertesi gün burayı unutmasınlar. Ya da sokakta roman bir vatandaş gördüklerinde onun kötü olduğunu düşünmesinler Biz, olmayı artık öğrenmemiz gerekiyor.
Yorumlar kapalı.