Merhaba sevgili okurlar… Bir süredir sizinle burada buluşamadım… Maalesef beni büyüten bende sonsuz emeği olan babaannemi kaybettim. Ölüm hepimizin en büyük gerçeği. Asla kabul ederek yaşamasak da kendimize bunu hatırlatmasak da bu gerçekle yüzleşiyoruz. Hatta bu bizim korkumuz ankisiyetemiz kaygımız haline dahi dönüşebiliyor.. İnsan hayatta en çok kendisini sever ama anneysen en çok evladını … Sonra anneni babanı diyerek sıralama devam eder.
Maalesef çok küçük yaşta anne ve babamı kaybettiğim için benim sıralamam biraz farklıydı.. Ben her zaman en çok dedemi severdim ve onu kaybetme korkusu küçük yüreğimde hep bir sancıydı… Bir gün onu da yaşadım… Sonrasında babaannemi kaybettim.
Ölümü tarif etmek gerekirse sevdiğin insana bir daha temas edemeyeceğin , sesini duyamayacağın sonsuz bir özlem hissiyatı dersin… Ben bu sefer ölümü daha farklı yaşadım ve belki de bu sebepten beni derinden etkiledi. Pişmanlık hissiyatı.
Yaşarken ne çok öfke kırgınlık kızgınlık biriktiriyoruz yada ne çok kapılıyoruz hayatın akışına. Unutuyoruz.. Özelikle büyüklerimizi yaşlılarımızı çok ihmal ediyoruz… Sonra göçüp gidince kokusunun olduğu eşya arıyorsunuz. O koku burnunuzda tütüyor. Yani diyeceğim o ki dostlar… Sevdiklerinizle vakit geçirin önemseyin.
Yorumlar kapalı.