Her sabah gün doğumuyla yanında bulurdum kendimi.
Bazı kez sokakları karıştırır, yine de sana çıkan her yolu ezberlemiş gibi götürürdü ayaklarım.
Bazen sağanak bazen de tatlı bir meltem gibi esen rüzgar eşliğinde.
En sevdiğimiz dalgaların sesinde muhabbet ederdik.
Bazen günün nasıl bittiğine inanmamız, ay ışığının yüzümüze vurduğu.
Gözlerimizin gülen ışığından bilirdik.
Seninle ben bilmedim günleri.
Şimdi olsan da yılların üzerini örtebilsek.
Aldığım her nefeste seni istiyorum.
İlk uyandığımda sıcak dudaklarını hissetmek tenimde.
Dudakların tanısın istiyorum her kıvrımımı.
Günün ilk ışıklarının da gözlerini kamaştırırcasına dağınık ve seçik olmam.
En güzel manzaran olmam demekmiş.
Bu da benim en çok haz alacağım ve sana sınırsız kuralları keşfetmene imkan sunmam demektir.
Benimle olmadığını bilmek değil.
Benim olduğunu bilmem yetiyor.
Gözümün gördüğü değil.
Göğsündeki yerimi görmem yetiyor.
Nefesinden aldığım her saniye.
Kimde olduğunun kanıtı gibi.
Baktığımda gözlerimin buğusunda kaybolup gittiğin,
Benimle düşlediğin her ânı görüyorum.
Benim için ölen değil,
Benimle bir ömür sürmek isteyen sevdiğimi görüyorum.
Hayatımın son gününe kadar hep bu naif ellerin sevsin, tatli dilin konuşsun, cennetim diye gördüğüm o gülümsemen gözlerimin önünde.
Kulaklarımın son duyacağı ses de o güzel kahkahan olsun.
Bana sorma sahip olduğum duyguları, seni sevmenin dilini bilmem, anlatamam.
Bir tatlı bakışımda gizlidir, avuçlarımın arasında okşadığım yüzünü sahiplenişimdedir.
Kalbimin sana attığı ritminde.
Sen yanımda iken girdiğim saçma sapan hallerimdedir.
Bana sorma, anlatamam.
Ben bunları sana sergilerken, yüreğinin derinliklerindeki beni gör sana geçen her halimi o bilir.
Bana bakan güzel gözlerin bilir.
Onlar görür.
Asıl sevgimi…
Yorumlar kapalı.