Dün marketten dönerken kapının önünde iki çocuk top oynuyordu. Baktım apartmanın önü araba dolu. Öyle hızlı şutlar çekiyorlar ki birbirlerine; biri bir arabanın üstüne geliyor diğeri diğer arabanın aynasına derken benim arabanın arka camına…
Tam derin bir nefes aldım çocukları uyaracaktım ki “ne yapıyorum ben?” diye kendimden utandım. Değil mi ki aynı sokakta benim çocukluğum da oynamıştı yıllar boyu! Değil mi ki tüm yollar, tüm kaldırımlar, tüm ağaçlar, tüm bahçeler, tüm evler bizimdi. Susadığımız zaman herhangi bir cama tıklar su ister içerdik. Acıkınca herhangi bir komşumuzun bize uzattığı salçalı ekmeği yerdik. Hiç çocuğu olmamış ya da yaşlı komşularımız dahil herkesin bahçesine izinsiz girer her ağaçtan meyve toplar her bahçede karış karış oynanmadık yer bırakmazdık.
Bir gün bile bir komşu “başka yerde oynayın!” demedi hiçbir komşu camı açıp “ses oluyor oynamayın!” diye söylemedi. Kaldı ki biz kaç mahalle çocuktuk. Çıkardığımız sesleri tahmin edemezsiniz. Aksine herkes bizi severdi. Herkes gülümser herkes bize bir şeyler vermek için yarışırdı.
Ben böyle güzel bir zamanda böylesine güzel bir mahallede büyüdüm. Şimdi hangi yüzle, hangi hakla çocuklara “arabalara vuruyor burada top oynamayın” diyebilirdim ki. Aksine biri bir şey diyecek olsa, “Burası onların! Yollar çocukların, rahatsızsanız siz arabanızı çekin” demek için pusuda durdum.
Bir şut da ben çekmek isterdim tabi, ama yine ne olur ne olmaz bir arabanın camını da ben kırmayım şimdi dedim…
Yorumlar kapalı.