Eskidendi…
Beyaz badanalı evler, güneşin ilk ışıklarıyla parlar, pencerelerinden huzuru yansıtırdı. Sardunya kokulu bahçelerin serinliğine, kızarmış ekmek kokulu kahvaltıların kahkahaları karışır mahalleyi sarardı. Tek katlı evler sadece birer yapı değil mutlu ruhların yuvasıydı. Evlerin, bahçelerin her köşesinde anılar birikir, her duvarında sevgi yankılanırdı.
Şimdilerde…
Gökyüzüne uzanan betonarme binalar soğuk ve kasvetli… Pencereler küçücük, güneş ışığı içeri girmekte zorlanıyor. Sardunya kokusu kaybolmuş, yerini egzoz dumanı almış. Binalar sadece barınma ihtiyacını karşılayacak kadar şaşkın. Ruhlar endişeli, mutsuz…
Nerede kaldı o eski evlerin, ailelerin sıcaklığı? Nerede kaldı o samimi komşuluk ilişkileri? Nerede kaldı sardunya kokulu aşklar ve çocukların neşeli kahkahaları?
Beton binaların gölgesinde kaybolan ruhları aramaya çıkmak lazım. Belki de o eski evlerin anılarını yeniden canlandırmak, sardunya yetiştirmek ve pencereleri ardına kadar açmak… Belki de ruhları yeniden huzura mutluluğa davet etmek için samimiyeti ve sevgiyi paylaşmak lazım.
Ruh işte! Soğuk binalarda değil, içinde onun için sevgi saygı dolu atan bir kalpte yaşayabiliyor…
Yorumlar kapalı.