Benim için bu yaşlar dönüm noktası gibi adeta. Kendiyle meşgul olmayı, kendini sorumlu görmeyi öğreniyor. Tıpkı güneş altında olgunlaşıp başını bir tarafa eğen buğday başağı gibi hayatın karşısında eğilmeyi öğreniyor. Durumlar ve insanları, olanı olmayanı kolaylıkla kabul ediyor. Edemedikleriyle de ilişkisini çok rahat bitirebiliyor, kişisel kaygılardan uzak, kendinden emin.
En önemlisi hayır demeyi öğreniyor. Kendini mutlu edecek insanlar, ortamlar seçmeye başlıyor. Kendini mutlu etmeyi ve günü yaşamayı öğreniyor belki de. Zorunluluklardan uzaklaşıyor. Neden böyle yaptı yerine herkes istediğini yapabilir diye düşünmeye başlıyor. Bu yaşlarda Mesut, kayıpları da yaşamış olarak kalanlara daha bir değer vermeyi öğreniyor.
Beklentileri gittikçe azalıyor, karşılıksız vermeyi ve almayı öğreniyor. Karşılık beklentisini fark edince de hemen uzaklaşmasını biliyor. Duygularını daha çok içinde, kendinde yaşıyor, olaylara insanlara kendini kaptırmıyor. Biraz daha üstten, bütün olarak görmeyi öğreniyor.
Daha hoşgörülü, daha yumuşak, daha uysal, daha derin, daha berrak olup, daha belirginleşiyor. Aynaya baktığında belli belirsiz oluşmaya başlayan çizgilerini fark ediyor. Sağlıklı ve keyifli olmak en büyük şükür nedeni sayılıyor artık. Bu yaşlarda Mesut, ne istediğini biliyor ve emin oluyor. Karmaşalıklar azalıp, herşey daha basitleşiyor, sadeleşiyor. Kendi güzelliğinin ve değerinin kıymetine varıyor, kimseden de bunları duyma ihtiyacı hissetmeden.
Bu yaşlarımı bu kadar seveceğimi bilmiyordum. Bazıları oldu ki tarifsiz, bambaşka dokundu bana ve hayatıma, onlara minnettarım. Hayatımın ve hayatımdakilerin anlamı arttı, değişti, derinleşti, güzelleşti, kendim gibi…
Kalbi sevgilerimle …
Yorumlar kapalı.