Geçen gün kafede oturuyorum. Yan masada sekiz kişi var ve apartman toplantısı yapıyorlar.
Aparman yöneticisi, apartman sakinlerinin daha önceki şikayet ve taleplerinden bir gündem oluşturmuş sanırım. Önündeki ajandaya bakarak bir bir konuları masaya yatırıyor.
Apartman sakinleri pek sakin değil.
Çatı akıyor ve asansörde sıkıntı var anladığım ve maliyetli işler. En alt katta oturan pek oralı değil bu mevzular konuşulurken.
Zemin katta logarda sorun varmış, acil boruların değişmesi gerekiyormuş, bu seferde alt katta oturan hararetli hararetli konuşurken, üst katlarda oturanlar pek oralı değil.
Evinde hayvan beslemeyenler besleyenlerden şikayetçi…
Klima suyunun penceresine aktığından şikayet eden kadın, kendi klima suyunun da alt kattaki cama aktığını öğrenince sessizleşiyor birden.
Televizyondaki bir tartışma programını izler gibi onları dinliyorum, sadece çekirdeğim yok…
Şimdi bu apartmanı büyütelim.
Ülkede bir apartman değil mi sonuçta.
Benim dinim benim dilim benim cebim…
Herkes kendini duyuyor.
Onun dili senin camına akıyor, bunun milletinin logarının kokusu burnuma dayanmış, Onun müzik sevgisi senin hayvan sevginle yarışıyor. Diğerinin dinsizliği paspasın üstünde bırakılan ayakkabılar gibi gözüne batıyor.
Bir apartmanı bile tebessüm ettiremeyen bizler bir ülkeye nasıl kahkaha attırabiliriz ki…
Yorumlar kapalı.