Ressam bir arkadaşım bana çizdiği bir resmi hediye etmişti.
Beraber çizdiği resme bakarken, bir yandan da soruyordu, resim hakkındaki fikrimi öğrenmek istiyordu. Ordan bir kalem aldım ve resmin altına görünmeyecek kadar küçük siyah bir nokta koydum.
Ve ona doğru döndüm. Bana tatlı bir sinirle bakıyordu.
Ona dedim ki; sen resimde ne görüyorsun şu an.
Senin koyduğun siyah noktadan başka bir şey görmüyorum.
Peki, dedim. Bu noktayı sen yanımda değilken koysaydım büyük bir ihtimalle hiç fark etmeyecektin. Ama şu an sana hakaret etmişim gibi bakıyorsun. Zaten resmi bana hediye ettin. Haberin olmadan çöpe bile atabilirdim ama bir nokta koymak istedim sadece.
Niye çöpe atıyorsun ki, dedi.
Şimdi burda duralım biraz.
Biz işte genelde böyle iletişimler kuruyoruz.
Bir durumu ya da konuyu anlatmaya çalışırken, karşınızdaki insan kendine, değersizliğine, yetersizliğine dönüp cevabı ordan veriyor.
Hayat birbirimizin anlarına koyduğu noktalarla dolu ve biz çizdiğimiz, emek verdiğimiz, hediye ettiğimiz resmi görmeyip sadece o noktaya odaklanıp mutsuzluk kovalıyoruz.
O hediye edilen resim yıllarca benim duvarımda duracak, iki de bir karşıma çıkacak, seni hatırlatacak, bu anı anımsatacak. Yani bir nevi hayatıma kocaman bir nokta koyuyorsun ben bir şey demiyorum da, senin o küçük noktaya bu kadar takılman aslında bizi daha net tarif ediyor, dedim.
Şimdi bu yaşımdaki suratıma, suratımdaki çizgilere, üzerime koyulan noktalara bakıyorum da, hangisi kimin yüzünden oldu acaba ayırt edemiyorum.
Aynaya baktığımda noktalardan ibaret bir Mesut görüyorum.
Nokta. . .
Yorumlar kapalı.